Sayaw Sa Apoy

Nagsasayaw tayo sa lupang lagablab

Ang apoy. At tukoy ang bawat pagtiyad,

Walang dilang abot ang liyab-talulot

Dahil walang humpay ang ating indayog.

Ang indak ng paa’y layang manalisod,

Ang hanging dumapyo ay tila habagat

Na nilulukuba’y umaalsang liyab.

Walang makapigil sa lunduyang sayaw,

Kahit na ang tigreng namahaw ang sigaw;

Patuloy pagngiyaw ang pusang naglampong

Na ang inihia’y nag-aasong apoy.

Sa buong magdamag at indak maghapo’y

May namuong unos galing amihanan

May lasap kay-inam indak ng linamnam.

                                                                                                         Lilok ni Tata Raul

Nang magkita ang sirena at ang d’wende sa aplaya,
Hinihimok ng duwendeng pakinggan ang pagbabasa;
Dalang aklat sa sirena’y agad nitong ‘pinakita
Kagyat namang pinagbigyan at naupo sa bibinga.

Halos tatlong daang taon ang kanilang paghaharap,
Buhok nila’y nagsiputi di mabilang ang paghikab;
Pumuti na yaong uwak umitim na rin ang tagak
Ay di pa rin sumisisid ang sirenang taga dagat.

Saktong apat-daang taon nang ang d’wende’y maghabilin:
“Alagaan mo ang lawa O, sirenang aking giliw,
Dahil ito’y nanganganib sa bingit ng alanganin;
Isda ninyo’t kalawaa’y dadayuhin nitong sakim.

Nakita ko kahapon lang ang sirena sa may wawa,
Panay gilik ang katawa’t lubha itong kawaawa.

 

Ang dapyo ng hangi’y malamig ang sigid

Sa pusod ng laot habang naglalayag,

At ang himpapawid kahawig ng kanbas—

Iba’t ibang anyo hugis sa paligid.

May tukso ang alonng kislap-alimbukad,

Habang ang pampangin ay nagpupusikit;

May huning maingay ang ilang kuliglig

May argolyang kipkip ang mamamarakas.

Ang Magriregato’y may bakol na handa’t

May isang talarong timbangan ng huli,

Habang Maninikit hinihila’y buli

Sa pagtitimbol n’ya sa dibdib ng lawa

Habang takipsilim hapay ay pakiling,

Handa nang humuni ang Tigmamanukin.

 

Ang dila ng alon ay bubog na pilak,

Yumuyukong palay sa masigwang dagat;

Naroong itaboy ng hanging habagat

Sa dalampasigang madaming alamat.

 

Ang dila ng hangi’y lipos mapagbadya

Ng mangangaganap sa lawang Laguna,

Kapag ang dayaray nanigid sa tenga

Asahang may hatid lamig ng ginhawa.

 

Ang dilang amihan paglikas sa bundojk

At ang tinugpaha’y ang lawak ng laot,

Asahang hinagpis at lumbay ang dulot

Sa nangaglalayag sa puyo ng agos.

 

Ang dila ng kidlat kapag nanunudla,

Ang banig ng langit ay di mapayapa;

Dahil ang kabuntot dundong abot-lupa

Ng kulog na tila higanteng  barada.

Ngunit ang dila ko pag aking nakagat,

Ang naalala ko’y nabigong pangarap.

 

 

Binibini nitong lawa ay mayroong kahilingan

Sa binatang nanunuyo sa alindog at kariktan,

Kung sinong makatutupad malugod na ibibigay

Ang matamis niyang OO’y sadyang kamit habang buhay.

 

Binibini’y nagpahanap ng bulag na alitaptap,

Itatanglaw sa paglayag sa paglimas nitong dagat;

Sakali at ang buhangi’y  mapalitaw sa paglimas

Buong pusong iibigin magsisilbi hanggang wakas.

 

Ikalawang kahilingan ay gumawa nitong hagdan,

Abot doon sa may ulap siya niyang paglalagyan

Ng kristal na lilimasin sa malawak na tubigan;

At doon ay maglulunoy ang pag-ibig na tagumpay.

 

Ang bulag na alitaptap tanging saksi sa pagsuyong

Ga-mundo man yaong bigat aakyatin ang pangako.

 

 

Binibini nitong lawa ay mayroong kahilingan

Sa binatang nanunuyo sa alindog at kariktan,

Kung sinong makatutupad malugod na ibibigay

Ang matamis niyang OO’y sadyang kamit habang buhay.

 

Binibini’y nagpahanap ng bulag na alitaptap,

Itatanglaw sa paglayag sa paglimas nitong dagat;

Sakali at ang buhangi’y  mapalitaw sa paglimas

Buong pusong iibigin magsisilbi hanggang wakas.

 

Ikalawang kahilingan ay gumawa nitong hagdan,

Abot doon sa may ulap siya niyang paglalagyan

Ng kristal na lilimasin sa malawak na tubigan;

At doon ay maglulunoy ang pag-ibig na tagumpay.

 

Ang bulag na alitaptap tanging saksi sa pagsuyong

Ga-mundo man yaong bigat aakyatin ang pangako.

 

Tuwinang kikidlat ako’y tumititig

Sa kudlit na birgang busog na matulis,

Gusto kong hamunin ang kidlat sa langit

Kung lalaban ito sa isang hinamit

Na tulad kong bang-aw dito sa daigdig.

 

Minsang nasa laot hamon ay tinugo’t

Kagyat sumagitsit ang sibat na apoy

Sa kinalalagyang balsang tinarundon,

Niyakap ko ito’t dagliang tumalo’t

‘Ginapos  ang kidlat sa humbak ng alon.

 

Sa ngayo’y ayaw nang lumaban ang kidlat

Sa tulad kong bang-aw na ang tanging hawak

Ay isang kupasing librong may dalyamas

Na lupig ang lahat na nais sumuwag.

 

Ang laro ng alon sa mesang pantalan

Ay gumigilawgaw sa aking nagdaan,

Dito niyayakap bubot-kamusmusang

Pangarap na sana’y marating ang bayan.

 

Dito rin lumukso ang tibok ng puso,

Habang ang kabata’y kasamang maglaro;

Mga munting ngiti’y dito nabubuo

Kapag itong alon luksong nagbibiro.

 

Dito rn nabuo ang lakas ng loob,

Kapag nagngangalit daluyong ng agos;

Dahil ang dibdib ko’y tila madudurog

Kapag hinihilod ng lumot ang lungkot.

 

Ang tapang na bigay ay aking ginamit,

Upang ang pangarap puntaha’t makamit.

 

 

Ang baldig ng sinag sa tubig ng hasag

Ay humabang apoy matulis na kidlat,

Kapag umalon na ang alon sa dagat;

Nagiging tagipos ang angking dagitab.

 

Gayon din ang ilaw nitong maghahalong,

Hilerang lutrina’t nagkukumpol-kumpol;

Inaalig nila ang yapyap at dulong

Na subang lumangoy sa kuluting alon.

 

Ang parolang ilaw nama’y nililibot

Nitong gamugamong libid-umiikot,

Init ng liwanag pawang niyayapos;

Sukdang ika-utas sa pritil malugmok.

 

Ang ilaw ko’y buwang animo ay bangkang

Sa laot ng langit ay tigib ng isda.

Sa dinamba-damba ng bangka sa alon,

Merong gumigitaw sa aking kahapon;

Gaod walang humpay kapag may daluyong

Ang unos at sigwang sadyang naging hamon

Upang maka-igpaw sa hakab ng gutom.

 

Laging nahihiwa ang daanang tubig

Ng ginintong dahon makinang mabilis,

Tulad ng paghiwa sa pusong pumintig

Noong biguin mo ang aking pag-ibig—

At kayraming luhang hagdang bumalisbis.

 

Akin ding natanaw hanging palaypalay,

Waring may anyayang muling magtampisaw;

Sa banig ng laot at muling dantayan

Ang sigid ng lamig ng aming nagdaan.